ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Μια ρεβυθιά στο Ηράκλειο - Λέιντεν - Λισσαβώνα - Αθήνα - πάλι Ηράκλειο - Γιάννενα


15/7/09

Η πύλη της Δύσεως

Φωτιά στον καταυλισμό των Αφγανών στην Πάτρα, Ιανουάριος 2009 (φωτό από το indymedia της Πάτρας)

Μέχρι πριν λίγους μήνες είχα μια τακτική επισκέπτρια-σχολιάστρια στη Ροβιθέ, που έκανε ιδιαιτέρως επαινετικά σχόλια για τα κείμενά μου. Όπως κάθε εν δυνάμει συγγραφέας (μην πω όπως καθένας που έγραφε καλές εκθέσεις στο σχολείο) μου αρέσει να με επαινούν για τα γραπτά μου. Έτσι ομολογώ ότι στεναχωρήθηκα που την έχασα ξαφνικά την επισκέπτρια. Όχι εντελώς ξαφνικά βέβαια - είχε προηγηθεί ένα σχόλιό της (ευχή μάλλον) να καθαρίσει η πόλη της (η Πάτρα) από τους Αφγανούς, και μια δική μου απάντηση σε εντελώς άλλη κατεύθυνση.

Τις προάλλες οι αρχές του τόπου της έκαναν το χατήρι, με μια επειχείρηση σκούπα - φαράσι - σκουπιδοντενεκές που εξαφάνισε από τα μάτια του κόσμου τους 100 εναπομείναντες του καταυλισμού των Αφγανών. Μια άγνωστης προέλευσης πυρκαγιά έκαψε τα παραπήγματα και οι μπουλντόζες σάρωσαν ό,τι απέμεινε. Ο πρωθυπουργός πέρασε το επικοινωνιακό του μήνυμα και πήγε να συναντήσει άλλους πρωθυπουργούς να συζητήσουν το θέμα, η εκ δεξιών συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση επιχαίρει που η πολιτική της ατζέντα κυριαρχεί στην κυβερνητική πολιτική, η μείζων αντιπολίτευση σιωπά αιδημόνως επί της ουσίας και ρίχνει καμιά μπαταριά περιδιαγραμμάτου και η αριστερά κάνει ως συνήθως διαδηλώσεις διαμαρτυρίας κατόπιν εορτής - ό,τι έχει συνηθίσει ο καθένας.

Βέβαια τώρα γκρινιάζεις εκ του ασφαλούς, θα μου πείτε με όλα σας τα δίκια. Από τη μια αισθάνεσαι αλληλέγγυος με τους παρίες και τους κατατρεγμένους αυτού του κόσμου, για λόγους πολιτικοϊδεολογικούς ή και θρησκευτικούς. Από την άλλη όταν οι παρίες και οι κατατρεγμένοι έρχονται και σου χτυπάνε το παράθυρο του αμαξιού "δώσε κύριο ένα ευρώ" κάνεις τον αδιάφορο ή τραβάς και μια κατάρα στους εκμεταλλευτές και τον ιμπεριαλισμό. Κι αν κάπως μέσω καμμιάς ΜΚΟ εκφράζεις την όποια συμπαράστασή σου, δίνεις τα παλιά σου ρούχα για τους άστεγους και εξεγείρεσαι με την αδιαφορία της πολιτείας, από την άλλη δεν μπορείς να συγκρατήσεις τη δυσανεξία σου όταν ο μαυριδερός άπλυτος τύπος με την πακιστανική πουκαμίσα απλώνει το χέρι.

Κάποτε οι μετανάστες είμασταν εμείς - τα αδέλφια των παππούδων μου στην Αμερική, θείοι και ξαδέλφια στην Αυστραλία και τη Γερμανία. Μετά κάπως άλλαξαν τα πράγματα κι άρχισαν να έρχονται εδώ. Είμασταν για κάποιους η πόρτα για τη Δύση - έφευγαν με ένα σωρό μυστήριους τρόπους, άγνωστο για που. Θυμάμαι τον πρώτο Αλβανό στην Ικαρία, το 1990 - τα σύνορα είχαν "ανοίξει" δυό μέρες πριν. Δυο μέρες έκανε να φτάσει, όσο πιο μακριά μπορούσε, στην άλλη άκρη. Ο Νώε μας είχε πει μια ιστορία σε έναν ιστιοπλοϊκό αγώνα στο Ιόνιο, που είχαν βρει κάτι μισοπνιγμένους σε μια σχεδία από μπετόνια και σχοινιά, διαλυμένους από τα κύματα. Σώσανε τρεις, δυο αγόρια και μια κοπέλα, τους πήγανε στην Κέρκυρα. Ο ένας ξέμεινε εκεί κι ο Νώε τον ρώτησε κάποτε τι απέγιναν οι άλλοι δύο - του εδειξε κατά τη Δύση. Η κοπέλα είχε γίνει πόρνη στη Νάπολη, ο άλλος μάλλον νταβατζής.

Μετά ήρθαν οι Ασιάτες - Κούρδοι, Ιρακινοί, Πακιστανοί, Αφγανοί. Δεν έχουν πολύ σχέση με τους ασιατικής καταγωγής ευρωπαίους που βλέπω στη δουλειά μου - ινδοάγγλοι, γερμανοκορεάτες, πλήρως "Δυτικοί". Ίσως να μην είναι και πολύ πρόσφατοι πάντως - θυμάμαι έναν δακτυλοδεικτούμενο Πακιστανό στο Δημοτικό, δεκαετία '70, που ο πατέρας του δούλευε στο Σκαραμαγκά για λίγο. Αλλά δεν έμεινε για πολύ στο σχολείο. Σήμερα η γειτονιά είναι γεμάτη ασιάτες - μυρίζει περισσότερο κάρυ και γκαράμ μασάλα παρά οτιδήποτε άλλο. Κι ακόμα έρχονται.

Δεν είμαι βέβαια κανένας ειδήμων στα μεταναστευτικά θέματα, αλλά δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδήμων για να καταλάβει ότι τα πράγματα θα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Η όλη επιχείρηση στην Πάτρα ήταν στημένη για να δείξει στους τύπους που μαζεύονται έξω από το λιμάνι και κυνηγάνε τις νταλίκες μπας και χωθούν σε καμμία που θα τους οδηγήσει λαθρεπιβάτες στα πολυπόθητα πλοία που ταξιδεύουν για τη Δύση, ότι δεν έχουν καμμία τύχη. Αλλά η απελπισία είναι ισχυρότερη από όλα τα αποτρεπτικά μέτρα, και ο νεαρός Αφγανός από τον καταυλισμό που μιλούσε πριν λίγες μέρες στο MEGA νομίζω το έλεγε όσο πιο απλά και καθαρά μπορούσε:

- Θέλουμε να είμαστε σαν κι εσάς. Θέλουμε απλά να είμαστε σαν κι εσάς.

Εντάξει, δεν είναι τόσο παράλογο. Αναρωτιέμαι όμως αν όντως αξίζει να γίνει κανείς "σαν κι εμάς". Αλλά ο νεαρός δεν το ξέρει, για την ώρα. Ή μπορεί κάτι να καταλαβαίνει πια μετά τις φλόγες - ποιος ξέρει;

7 σχόλια:

Μαύρος Πητ είπε...

Ενημερώθηκα από το μπλόγκ σου για το θλιβερό γεγονός. Και όπως διάβαζα για την ιδεολογική σου αντιπαράθεση με την πρώην αναγνώστρια και το σχέση του ονείρου του Αφγανού με την πραγματικότητα, σκεφτόμουν ότι η μόνη ρεαλιστική μεταναστευτική πολιτική θα είναι εκείνη που δεν θα βασίζεται σε ιδεολογίες (πως θα έπρεπε να είναι) αλλα στο πως είναι η ανθρώπινη συμπεριφορά. Χωρίς να προσπαθεί να την αγνοήσει/αλλάξει.

Μήν το παρεξηγήσεις αυτό που λέω. Σε ατομικό επίπεδο, είμαι ο πρώτος που θα φέρει αντιρρήσεις. Αλλά σε κοινωνικό, τα πράγματα κρίνονται μάλλον επί οικονομικής παρά επί ιδεολογικής βάσεως. Που σημαίνει: τόσους "αντεχουμε" και τόσοι (τόσο) μας "αντέχουν". Ειδάλλως καταλήγουμε σε έκτροπα (τα οποία επ' ουδενί δεν επικροτώ)

qed είπε...

Αμαν βρε Ροβιθέ, δεν ξέρεις ότι η θεματολογία της καλοκαιρινής περιοδού οφείλει να είναι light; Κάλα το πήγαινες με τα ταξίδια και χοροθέατρα, τι σου ήρθε να πιάσεις αυτό το θέμα;

Πάντως εγώ τσίμπησα.

Η άποψη του Μαύρου Πητ δείχνει καθαρά το αδίεξοδο στο όποιο έχουμε περιέλθει . Από τη μία υπάρχουν οι ουμανιστικές αξίες του Δυτικού πολιτισμού, που για να κατακτηθούν έπρεπε να αιματοκυλιστεί για αιώνες η Ευρώπη. Από την άλλη υπάρχει το τεράστιο κύμα μετανάστευσης που απειλεί το μεταπολεμικό μοντέλο της ευημερούσας Δύσης.

Η άμεση δραστική λύση με σκληρή αστυνόμευση των συνόρων ( εμβολισμοί σκαφών, άρνηση βοήθειας σε ανθρώπους που κινδυνεύουν, χρήση όπλων στα συνορα) έρχεται σε σύγκρουση με τις αξίες για τις οποίες όλοι είμαστε υπερήφανοι. Αλλά και η καθημερινή συνύπαρξη με ένα συνεχώς διογκούμενο πλήθος εξαθλοιωμένων συνανθρώπων απειλεί τον δυτικό τρόπο ζωής.

Ποια η λύση λοιπόν;
α) Είτε η επικράτηση μιας φασίζουσας ιδεολογίας
β) Είτε μία πολιτική που θα εδράζεται στις αρχές της Γαλλικής και Αμερικανικής Επανάστασης διευρυμένες πλέον σε ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ επίπεδο.

Η πρώτη λύση είναι μάλλον εύκολη γρήγορη και ανέξοδη. Εκτός αυτού μπορούν άλλοι να κάνουν τη "βρωμοδουλεία". Το μόνο που ζητούν είναι την ανοχή μας.

Η δεύτερη λύση δεν είναι εφικτή χωρίς την ατομική ευθύνη και συνεισφορά.

Διαλέγετε και παίρνετε.

Μαύρος Πητ είπε...

Μια διευκρίνιση (αχρείαστη να είναι)...
@ Chris
Νομίζω ότι, με το να αναγνωρίζω την πραγματικότητα δεν σημαίνει ότι δικαιολογώ ή ανέχομαι. Όταν π.χ. γράφεις "η θεματολογία... οφείλει να είναι light" (Ροβιθέ, ακούς? ;)) δεν σημαίνει ότι είσαι αδιάφορος/αναίσθητος. Ετσι δεν είναι?

Στις ατομικές μας επιλογές δεν νομίζω πως διαφωνούμε... :)

Idom είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=g6TCau_H5Jo&feature=related

Idom

qed είπε...

@ Mαυρό Πήτ
1. Επειδή με τον Ροβιθέ έχω μια ανεξήγητη οικοιότητα, αρέσκομαι να τον πειράζω από καιρού εις καιρόν. Εκτός αυτού η θερινή ραστώνη ευνοεί τον παιγνιώδη λόγο.
2.Το σχόλιο δεν είχε σκοπό να ασκήσει κριτική στα λεγόμενα σου. Απλώς θεωρώ τις σκέψεις σου αφορμή για να επισημάνω και εγώ το αδιέξοδο στο οποίο όλοι βρισκόμαστε.

Καραβάκι είπε...

Kρατώ την τελευταία φράση σου... "Αναρωτιέμαι όμως αν όντως αξίζει να γίνει κανείς "σαν κι εμάς".Κι εγώ αναρωτιέμαι μαζί σου...Καλημέρα και καλή βδομάδα!

ολα θα πανε καλα... είπε...

Πολλές είναι οι φορές που επιθυμούμε διακαώς να μοιάσουμε "στους άλλους" για τον οποιοδήποτε λόγο έχει ο καθένας.Είναι τόση η επιθυμία που κάνουμε τα στραβά μάτια καθώς γνωρίζουμε ότι δεν είναι όλα τέλεια σε αυτόν στον οποίο θέλουμε να μοιάσουμε.Μετά,αφού θα του έχουμε μοιάσει και δε θα είμαστε διαφορετικοί,παρίες,περιθώριο,αν θέλουμε,μπορούμε να γίνουμε πάλι κάτι άλλο ή να επιστρέψουμε στην πρότερη κατάσταση,όχι πια με ζήλεια ούτε με δέος γι αυτό που είχαμε ως στόχο,ως ιδανικό.Γιατί πια το αγγίξαμε,το ξέρουμε πώς είναι.