ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Μια ρεβυθιά στο Ηράκλειο - Λέιντεν - Λισσαβώνα - Αθήνα - πάλι Ηράκλειο - Γιάννενα


23/1/09

Φιδέμπορες


Στην περιπέτεια του Λούκι Λουκ που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μαμουθκόμιξ με τον τίτλο "Η κούρσα του Μισσισιπή", ο τιμονιέρης του ποταμόπλοιου Ντέιζυ Μπελ περνάει τον καιρό του διηγούμενος διάφορες τερατολογίες. Δεν είναι ο μόνος - κατά καιρούς έχω γνωρίσει ή μου έχουν περιγράψει διάφορους αληθινούς τύπους που ασχολούνται συστηματικά με το ψεύδος ως άθλημα, διηγούμενοι διασκεδαστικά περιστατικά με κοινό στοιχείο την απίστευτη υπερβολή. Στην αργκό μιας ορισμένης γενιάς (λίγο νεώτερης από τη δική μου), οι ιστορίες αυτές ονομάζονταν "φίδια", και οι φορείς τους "φιδέμπορες".

Υπό κανονικές συνθήκες, ο φιδέμπορας δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την αληθοφάνεια των ιστοριών που διηγείται, παρά μόνο για το πόσο εντυπωσιακές είναι. Για να μεταφέρω μια έκφραση που αποθησαυρίζει ο συγγραφέας Γιώργος Σκαμπαρδώνης στη συλλογή διηγημάτων "Επι ψύλλου κρεμάμενος", ο φιδέμπορας "κόβει την πορδή με το πριόνι". Ως εκ τούτου δεν είναι παράξενο που ο ήρωας του Σκαμπαρδώνη, εκνευρισμένος με τη γάτα του την πετάει έξω από την πόρτα μια παγωμένη μέρα που κάνει τόσο κρύο ώστε η γάτα παγώνει στον αέρα και παραμένει παγωμένη (αιωρούμενη, φυσικά) μέχρι την άνοιξη που κάπως σπάει ο χιονιάς και σήμερα φυσικά νιαουρίζει κανονικότατα ανάμεσά μας σα να μην έχει συμβεί τίποτα.

Το παράδοξο δεν είναι τόσο η γάτα που αιωρείται παγωμένη - το παράδοξο είναι ότι την ίδια ακριβώς ιστορία διηγείται πολλά χρόνια πριν την κυκλοφορία του βιβλίου, ένας ποδηλατάς στην πλατεία Παπαδιαμάντη στην Αθήνα, μόνο που την τοποθετεί χρονικά κάπου στην κατοχή, όταν ο ίδιος έχει αποφασίσει να βγει αντάρτης στο βουνό (μόνος του) και ανεβαίνει στην Πάρνηθα από όπου βυθίζει γερμανικά υποβρύχια που τριγυρνάνε στο Σαρωνικό με τη βοήθεια αυτοσχέδιων πυραύλων σαν αυτούς που φτιάχνουνε το Πάσχα στο Βροντάδο της Χίου. Την ίδια περίοδο ο αντάρτης μας αποφασίζει ότι του έχει λείψει να φάει ψάρι και για να μην κατέβει από το βουνό αποφασίζει να ψαρέψει με χαρταετό που αμολάει από την Πάρνηθα, και πιάνει τόσα ψάρια που όπως λέει ο ίδιος "ακόμα έχω στην κατάψυξη".


Βέβαια την ιστορία του ποδηλατά μου την έχει διηγηθεί παλιά μια απολύτως αξιόπιστη πηγή, ο φίλος μου ο Γιάννης Κ., στη διάρκεια μιας συζήτησης στην οποία μας περιέγραψε πώς πήγε με την παρέα του διακοπές στην Ίο και πήγαν σε μια ντισκοτέκ (τότε υπήρχαν ακόμα ντισκοτέκ) που είχε ηχεία τόσο μεγάλα που ο ίδιος, κουρασμένος από το χορό, μπήκε μέσα σε ένα και αποκοιμήθηκε μέχρι την επομένη. Φυσικά το μαγαζί έκλεισε χωρίς να τον πάρουν είδηση κι αυτός λέει κοιμόταν για περίπου είκοσι ώρες, αλλά μετά ξαναβγήκε από το ηχείο σα να μη συνέβη τίποτα και συνέχισε να χορεύει ξεκούραστος σαν την Ωραία Κοιμωμένη. Ο κολλητός του που ήταν μαζί δεν τον αναζήτησε γιατί ήταν απορροφημένος με τα δικά του προβλήματα που είχαν να κάνουν με το ότι όλες οι εκκρίσεις του σώματός του από όλες τις πλευρές είχαν μια απόχρωση γαλαζομπλέ κι έτρεχε στους τοπικούς γιατρούς, που τελικά εντόπισαν το πρόβλημα στην αυξημένη κατανάλωση του λικέρ Blue Curacao, από το οποίο έπινε περίπου 2-3 μπουκάλια την ημέρα. Αρχικά δεν τους πίστεψε, αλλά αργότερα πειραματίστηκε με Parfait Amour και του έγιναν όλα κάπως μωβ και μετά με Πέπερμιντ και Αγκοστούρα προς το πρασινάκι, μέχρι που αποφάσισε να περιορίσει το ποτό (λογικόν, αφότου είδε τον κολλητό του να βγαίνει φρέσκος-φρέσκος από το ηχείο).

Υπάρχει ένας ταξιτζής στην Ικαρία που με πολύ φυσιολογικό τρόπο σου εξηγεί πώς μια μέρα που κατέβαινε από τις Ράχες (καλοκαίρι, με ανοιχτά τα παράθυρα) φύσηξε ένας αέρας τόσο δυνατός που του πήρε το καπέλο με κατεύθυνση το πέλαγος, αλλά αυτός τσαντίστηκε τόσο που γκάζωσε απότομα και κατέβηκε τόσο γρήγορα τις στροφές του δρόμου που το καπέλο παρότι πήγαινε ίσια δεν πρόλαβε να κατέβει και κατέληξε να προσγειωθεί ακριβώς στο κεφάλι του, στη θέση από την οποία είχε ξεκινήσει. Μετά συνέχισε με φυσιολογική πλέον ταχύτητα το δρόμο του και φαντάζομαι ότι κάπου θα διασταυρώθηκε με εκείνο τον άλλο τύπο που έλεγε ότι του ήρθε να καπνίσει ενώ έτρεχε με τη μηχανή, αλλά συνειδητοποίησε ότι δεν είχε φωτιά πάνω του. Οπότε, τι να κάνει, εκεί που έτρεχε πλαγιάζει τη μηχανή στην άσφαλτο, αρχίζει να πετάει σπίθες στις μπάντες από την τριβή, πάει μια σπίθα και του ανάβει το τσιγάρο, σηκώνει τη μηχανή (πάντα χωρίς να κόψει ταχύτητα) και συνεχίζει.


Έχω την εντύπωση ότι οι περιπέτειες του βαρώνου Μυνχάουζεν είναι η έμπνευση πολλών από αυτές τις ιστορίες. Ή ίσως και το αντίστροφο, ότι το βιβλίο είναι η επιτομή κάμποσων τέτοιων ιστοριών που κυκλοφορούν από γενιά σε γενιά και περνάνε από πολλά διαφορετικά στόματα σαν την αιωρούμενη γάτα. Υποθέτω ότι αντίστοιχες αφηγήσεις θα πρέπει να υπήρχαν από τις απαρχές του πολιτισμού, όχι κατ' ανάγκη συνδεδεμένες με τους μύθους, τους δράκους και τα τέρατα, αλλά και ως απλή παιγνιώδης αφήγηση που δοκιμάζει τη φαντασία ή την ευπιστία του ακροατή. Η "Φανταστική ιστορία" του Λουκιανού θα μπορούσε να είναι ένα τέτοιο παράδειγμα, οι "Χίλιες και μια νύχτες" πάλι, μάλλον όχι.

Βέβαια οι ιστορίες αυτές δεν πρέπει να συγχέονται με συνειδητές απόπειρες παραπλάνησης (κοινώς: δουλέματος) ενός συγκεκριμένου ακροατηρίου: ο ίδιος Γιάννης Κ. που ανέφερα πιο πάνω είναι υπεύθυνος εν μέρει για το γεγονός ότι μου έχει αποδοθεί στο παρελθόν ένας κρυφός αρραβώνας (υπερδεκαετής) και μία τουλάχιστον κόρη (που αν υπήρχε σήμερα θα τέλειωνε το Λύκειο), καθώς στην ανεπιτυχή μου προσπάθεια να κοροϊδέψω έναν κοινό γνωστό ότι το κοριτσάκι που πήγαινα βόλτα κάποτε ήταν κόρη μου προσέθεσε μια νότα αληθοφάνειας κουνώντας το κεφάλι με σημασία, κοιτάζοντας γύρω γύρω δήθεν για να ελέγξει αν τον ακούει κανένα αδιάκριτο αυτί, και λέγοντας συνωμοτικά στον γνωστό "Σσστ, είναι μυστικό!". Η παρέμβαση του Γιάννη έκαμψε αμέσως τις αντιρρήσεις του άλλου, καθώς είναι γνωστό ότι πολλοί άνθρωποι είναι πρόθυμοι να πιστέψουν πιο εύκολα μια θεωρία συνωμοσίας από μια προφανή αλήθεια. Δεν πρέπει επίσης να μπερδεύουμε τις καλοπροαίρετες τερατολογίες με κάποιες άλλες αφηγήσεις που σκοπό έχουν να αναδείξουν τον αφηγητή Μήτσο από τα Σεπόλια σε υπερήρωα ή τέλος πάντων μάρτυρα ιδιαίτερα σημαντικών γεγονότων (των Δίδυμων Πύργων, της βύθισης του Τιτανικού, ή μιας ανθρωποθυσίας σε μια τελετουργία μύησης σε κάποια κρυφή σέκτα) - αυτές οι τελευταίες ιστορίες είναι μάλλον στα όρια της παθολογίας.

Το καλό πάντως με τους αληθινούς φιδέμπορες είναι ότι τα φίδια τους δε δαγκώνουν καθόλου. Σε αντίθεση ίσως με άλλου τύπου έμπορες που εμπορεύονται ιστορίες με αποικίες των προγόνων του ένδοξου έθνους μας στον Κρόνο ή στον Άρη, για τους οποίους φοβούμαι ότι μπορεί και να επωάζουν φίδια που είναι δυνατόν να δαγκώσουν και μάλιστα άσχημα. Γι' αυτό ας έχουμε και λιγάκι το νου μας - ειδικά στη μπλογκόσφαιρα που όλα τα λουλούδια ανθίζουν - μια και δεν είναι πάντα εύκολο να βρεθεί όπως στο Λούκι Λουκ κάποιος να μας κεράσει έναν καφέ μπας και έρθουμε στα ίσα μας.

13 σχόλια:

Christoforos είπε...

Μάλιστα, πολύ ωραία

το πιασα το υπονοούμενο για τα "λουλούδια που ανθίζουν" στο διαδίκτυο.
Θα χω το νου μου στο εξής...

Άκης είπε...

δύο επισημάνσεις:

α) τα περί φιδέμπορα είναι αρκετά νεώτερα της δικής μου επόχής, άρα...

β) ο Λούκη Λουκ είναι κόμικ της σειράς σε σχέση με τον Αστερίξ.

Elias είπε...

(Εμένα μ' αρέσει πολύ ο Λούκι Λουκ, πειράζει;)

Τους λατρεύω αυτούς τους τύπους! Πάντα ρίχνω νερό στο μύλο τους ("Πω πω! Σοβαρά; Άκου να δεις, άκου να δεις...")
Πάντως η γάτα που παγώνει στον αέρα, το καπέλο που προσγειώνεται στο κεφάλι του ταξιτζή κι ο τύπος που ανάβει τσιγάρο με τις σπίθες στην άσφαλτο είναι 100% καρτουνίστικες σκηνές. Εκτός από το Λουκιανό και το Βαρόνο Μινχάουζεν, μάλλον εμπνεύστηκε κι ο Disney από τους φιδεμπόρους.

Διάβασα εδώ ένα τερατώδες φίδι, κανονικό ανακόντα.

Πόλυ Χατζημανωλάκη είπε...

Απολαυστικό!

Η φιγούρα του καπετάνιου και το στυλ με το οποίο μιλάει, μου θύμισε τον φίλο που σας συνόδευε στο Άγιο Όρος και μοίραζε αφειδώς – και εμβριθώς – πληροφορίες επειδή ήταν « ή νόμιζε πως ήταν» πιο σχετικός από τους υπόλοιπους.

Μπορεί εκείνος να μην έλεγε ψεματάρες, αλλά η περιγραφή του ήταν τόσο γλαφυρή που ποτέ δεν τον ξέχασα από τότε. Μόλις είδα τον τιμονιέρη κάτι στο ύφος του μου τον έφερε στο νου.

Ανώνυμος είπε...

"Σε αντίθεση ίσως με άλλου τύπου έμπορες που εμπορεύονται ιστορίες με αποικίες των προγόνων του ένδοξου έθνους μας στον Κρόνο ή στον Άρη.."

Δηλαδής φίδια και αυτά;
Και το ένδοξον έθνος φίδια;

Πολύ φόρα πήρες Ροβυθέ. Σε λίγο θα μας πεις ότι τα Νεφελιμ και Ελοχιμ είναι φίδια και αυτά. ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ!!!! Που θα μας οδηγήσει αυτή η ισοπέδοση των πάντων;;

Υ.Γ. Αν αποτολμήσω να συνδυάσω τους "Φιδέμπορες" με τα "Ξηρομαγειρέματα" τι θα προκύψει; Φιδομαγειρέματα;

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητοί κύριες και κυρίιοι είμαι η κόρη του Ροβιθέ και η μόνη νόμιμη διάδοχος του τσάρου της Ρωσίας ο μπάμπάς μου δεν θέλει να μεαναγνωρλίσει εδώ και πολλά χρόνια και μαζεύω λεφτά γιανα κάνω τεστ ντιενάι γιατνα το απδειξω.
Παρακλώ οποις θέλι να με βοηθήσει να κατθέσει όσ αλεφτά θέλει στον λογαριασμό 345/ Α8765 της τράπεζας HSBS του Τζιμπουτί, χρειάζονται 3 εκατομμύρια δολάρια για διάφιρα έξοδα παρακαλώ βοθήστε να διορθωθεί η αδικί ευχαριστώ Χριστιανόι να είστε καλά

Αράχωβα

Idom είπε...

Όταν μεγαλώσω και γίνω εισοδηματίας θα ιδρύσω σύλλογο για την αποκατάσταση τής φήμης των Νεφελίμ. Έχουν τόσο παρεξηγηθεί τα καημένα τα γιγαντάκια...

Όντως υπήρχε υπονοούμενο για τα ανθισμένα λέλουδα; Ειδικά προς τον Χριστόφορο;

Καλό το link με τον αστροναύτη τού Elias!

Idom

Idom είπε...

Αγαπητέ Ροβιθέ, μια και το σοβαρεύεις στο τέλος - μα καλά, σκαρφίστηκες ολόκληρη ανάρτηση για να κράξεις τους Λιακοπουλαίους;! - να πω ότι στην προηγούμενη εκπομπή τους οι Δανέζης και Θεοδοσίου ("Το σύμπαν που αγάπησα") ξεσπαθώνουν εναντίον αυτής τής σέχτας επωαστών "φιδακίων". Ίσως είναι η πρώτη εμπεριστατωμένη απάντηση απο την ελληνική ακαδημαϊκή κοινότητα εναντίον των επαγγελματιών φιδολόγων / μαλακολόγων. Άλλοι επιστημονάρες έχουν κάνει μούγκα, επίσημα με την δικαιολογία ότι απαξιούν.

Δείτε αν θέλετε εδώ:
http://mavro-oxi-allo-karvouno.blogspot.com/2009/01/2012-nibiru-planet-x.html

ή ψάξτε τα βιντεάκια της εκπομπής στο youtube.

Και βέβαι ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχουν η επαγγαλματική, με σκοπό το κέρδος, φιδολογία και οι απλές αυταπόδεικτες χαζομαρίστες τού οδηγού τού ποταμόπλοιου στο Μισσισσίπι και των επιγόνων του.

Idom

Ανώνυμος είπε...

Προς την κόρη του Ροβιθέ

Αγαπητό μου παιδί,

Διάβασα με πολύ συγκίνηση την σπαρακτική έκκληση σου και θα ήθελα να βοηθήσω με όλες μου τις δυνάμεις να ξεσκεπάσεις και να καταδείξεις την κοινωνική αναγλησία του πατέρα σου.
Κανείς δεν μπορεί να συμπεριφέρεται έτσι στη μοναδική απόγονο του του αρχηγού του Ξανθού Γένους.
Τέτοιοι άνθρωποι είναι ντροπή για την κοινωνία μας!!!
Αυτός ο κύριος είναι ένας κατεξακολούθηση "φιδέμπορας" ο οποίος αρέσκεται να υποσκάπτει συστηματικά της αρχές της κοινωνίας μας

Παρακαλώ επικοινώνησε μαζί μου.

Δ.Λ.

Ανώνυμος είπε...

.... Ξέχασα να σου πω ότι σου παραχωρώ ευχαρίστως την εκπομπή μου στο γνωστό κανάλι για να διηγηθείς την ιστορία σου, και γιατί όχι να την εκδώσω και σε βιβλίο. Θα πρέπει όμως να περάσεις ΠΡΩΤΑ από το κανάλι για κανένα δικιμαστικό.

Ανώνυμος είπε...

Αχ, καλέ κύριε Return of the Nefelim Nation τι καλός που είστε και ευγενικός, σαςευχαριστό πολί είναι χαρ΄να βλέπεις ακόμα καλοσύνη στον κόσμο.
Θα ερθω στο κανάλι να δοκιμάσετε και να με δει ο παμπάς μου από τη τηλεόραση μήπως και ντραπέι και με αναγνωρίσει αλλά δεν θέλω ούτε να τον πληγόσβ.
Μήπως μπορώ να έχω μία εκπομπή που ρωτάει τον κόσμο λέξεις και δίνει λεγτά; Είνι πολί ωραίο, εγώ παίζω συχνά λλλά σας τηλαφωνό και δεν σηκόνετε το τηλεφ΄βνημα και παλι ευχαριστό.

ΑΡάχοβα
(μπαμπα μην τρέχεις)

Β. είπε...

Μα τι έγινε ρε παιδιά; Βάζω την ανάρτηση Παρασκευή απόγευμα και σε λίγες ώρες έχω τρελαθεί στο σχόλιο... Τόσο πολύ πιασάρικο ήτανε;

Χριστόφορε, δεν σε αφορά προσωπικά όπως λάθος κατάλαβε ο Idom παρακάτω. Πάντως έχε το νου σου...

Άκη, την αργκό με τα φίδια την άκουσα 1998 από φαντάρους περίπου εικοσάχρονους, άρα... Όσο για τα κόμικς, υπάρχουν διάφοροι σεναριογράφοι στο Λούκι Λούκ. H συγκεκριμένη περιπέτεια είναι των Morris & Goscinny, ο τελευταίος έχει γράψει και όλα τα (καλά) Αστερίξ.

Κι όπως λέει και ο Ηλίας, άμα μας αρέσει, πειράζει; Όντως ανακόντα, παρεμπιπτόντως.

Πόλυ, ομολογουμένως δεν είχα σκεφτεί τέτοιο συσχετισμό, αλλά η ανάγνωση είναι αυτόνομη εμπειρία σε σχέση με τη γραφή. Ευχαριστώ πάντως.

Idom, δεν ξεκίνησα να γράψω για Νεφελίμ (δεν το κατέχω και το θέμα παρά μόνο εξ' ακοής). Απλά από φίδι σε φίδι κάπως που προέκυψε κατά τη διάρκεια... Θα αφιερώσω λίγο χρόνο παρακάτω.

Β. είπε...

Περί φιδομαγειρέματος:

Κα Vipera Lebetina, το όνομά σας προσιδιάζει στο γνωστό ενδημικό φιδάκι (οχιά) της Μήλου, οπότε να εικάσω ότι κάποια σχέση με Μήλο έχετε, έστω και εξ' αγχιστείας, όχι όμως και με Βιολογία καθώς θα ξέρατε ότι θέλει μικρό L (V. lebetina).

Επί της ουσίας, όχι δεν ξεκίνησα να πω για τους βιβλικούς Νεφελίμ (γίγαντες) ή Ελοχίμ (θεούς η θεό), και δεν παρακολουθώ τις λιακοπουλειάδες, παρόλη την προσπάθεια του φίλου μου του Θανάση να με μυήσει μέσω δήθεν αθώων DVD και σχετικών, χιουμοριστικών δήθεν, υπαινιγμών.

Για την "κόρη" μου, να αναφέρω ότι δεν έχει καμμία σχέση με ούτε με τη Ρωσία ούτε με το Τζιμπουτί και δεν είναι καθόλου κρυμμένη και φυσικά δεν τη λένε ούτε Αράχωβα ούτε Άμφισσα ούτε Αστυπάλαια. Φυσικά είναι νόμιμη και αναγνωρισμένη (όπως και ο "γιος" μου που γεννήθηκε λίγο αργότερα από το αναφερθέν περιστατικό), καθώς τη "μαμά" τους την αποκατέστησα ενώπιον μαρτύρων σε ειδική τελετή όπου της πέρασα και δαχτυλίδι (στο μεσαίο δάχτυλο του αριστερού ποδιού, συγκεκριμένα).

Η "κόρη" μου φέτος τελειώνει το Λύκειο και ειδωθήκαμε την περασμένη εβδομάδα όπου αντιμετωπίσαμε ο ένας τον άλλο με τη δέουσα τρυφερότητα, ως γονέας προς τέκνο. Το αν τη χαρτζιλίκωσα κιόλας δεν αφορά κανέναν αριθμό λογαριασμού στο διαδίκτυον, εντάξει;

(Βέβαια, τώρα που η "μαμά" έχει παντρευτεί στ' αλήθεια και έχει και αληθινά παιδιά, την έχουμε αραιώσει κάπως την πλάκα προς αποφυγήν αχρείαστων σκανδαλισμών. Πάντως το δαχτυλίδι το έχασε πρόπερσι και χρειάστηκε να της πάρω άλλο - του ποδιού πάντα.) Στην πραγματική ζωή ούτε παιδιά ούτε γάμους, μόνο κάτι ανεπρόκοπους κουμπάρους έχω καταφέρει να κάνω, αλλά κι αυτοί με χλευάζουν, μου φαίνεται.

(Άκου κόρη του τσάρου... και ξανθό γένος... Ουστ, φιδέμπορες!)

Καφεδάκι κανείς, παλληκάρια;