ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Μια ρεβυθιά στο Ηράκλειο - Λέιντεν - Λισσαβώνα - Αθήνα - πάλι Ηράκλειο - Γιάννενα


30/9/08

Καλοκαιρινός άνεμος

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Παραγωγός του ΙΚΑΡΙΑ FM με άσπρο μπλουζάκι, γνωστός για τη βαθιά βελούδινη φωνή του, ενώ χαϊδεύει την οχτακάναλη κονσόλα μιλώντας ταυτόχρονα στο μικρόφωνο (Αύγουστος 1989).

Ο "Καλοκαιρινός Άνεμος" φύσηξε πέντε φορές όλες κι όλες στα ερτζιανά της Ικαρίας το μακρινό καλοκαίρι του '89. Σιγά σιγά μάθαμε να χειριζόμαστε την κονσόλα, που βλέπετε στις φωτογραφίες. Μάθαμε ακόμα να αντιμετωπίζουμε με ψυχραιμία τα σαρδάμ, να βγάζουμε στην ώρα τους τα διαλείμματα με το σήμα του σταθμού, να κάνουμε σχετικά σωστές εναλλαγές ομιλίας και μουσικής. Στην αρχή είχαμε προσπαθήσει τα τραγούδια να "σχολιάζουν" με τον τρόπο τους τα κείμενα, αλλά σύντομα είδαμε ότι δε γινόταν, καθώς το ρεπερτόριό μας ήταν περιορισμένο στους λίγους δίσκους του σταθμού και μερικές κασέτες από το σπίτι. Άσε που πολλά από αυτά που λέγαμε στα κείμενα δεν σήκωναν και κανένα ιδιαίτερο σχόλιο τελικά...

Ο ένας μας προτιμούσε την ξένη μουσική, ο άλλος πάλι ελληνική με ροπή προς το έντεχνο. Συμφωνήσαμε ότι το μίγμα θα ήταν δύο ξένη προς ένα ελληνική, με δικαίωμα βέτο και στους δύο αν κάτι χτύπαγε άσχημα στο αυτί. Με αυτό τον τρόπο ελληνικά έβγαιναν τέσσερα με πέντε τραγουδάκια στην ώρα, τα οποία συνήθως ήταν αυτό που άνοιγε και αυτό που έκλεινε την ώρα μας, με δυο-τρία ακόμα στο ημίωρο που έμπαινε το σήμα του σταθμού. Αυτό άφηνε περίπου δύο σερί εικοσάλεπτα και κάτι ενδιάμεσα με ξένα τραγούδια. Πολλά από αυτά είναι σήμερα "κλασικά", ορισμένα άλλα όμως δεν άντεξαν και πολύ στο χρόνο. Αυτά πάντως που σίγουρα ακούγονται παράταιρα σήμερα είναι τα σχόλιά μας. Πέρα από κάποιες επικαιρικές αναφορές στην πολιτική κατάσταση, όπου τα σκάγια έπαιρναν σχεδόν τους πάντες και μας στοίχισαν τη δεδηλωμένη αντιπάθεια αρκετών εκ των ιθυνόντων του σταθμού, είχαμε μια εμμονή με θέματα οικολογίας και κοινωνικού προβληματισμού (όπως τα αντιλαμβανόμαστε), με το ρόλο των μέσων ενημέρωσης και τη "συμμετοχή" του κοινού. Ψιλά γράμματα τότε, ακόμα πιο ψιλά στους χαλεπούς καιρούς μας. Αλλά το μέσο ήταν καινούργιο, εμείς εικοσάχρονοι, και τα μικρόφωνα δικά μας.

Παραγωγός του ΙΚΑΡΙΑ FM με μαύρο μπλουζάκι, γνωστός σήμερα blogger, ενώ χαϊδεύει την οχτακάναλη κονσόλα χωρίς να μιλάει ταυτόχρονα στο μικρόφωνο (άλλωστε η φωτό είναι σκηνοθετημένη, αρκετή ώρα μετά το πέρας της εκπομπής).

Μετά την εκπομπή υπ' αριθμόν δύο, προστέθηκε στη ραδιοφωνική παρέα και ο έτερος Καππαδόκης της (πραγματικής) παρέας. Ο Νίκος δεν αισθανόταν ιδιαιτέρως ραδιοφωνικός τύπος, και αρχικά απλώς παρέμενε σιωπηλός στο "στούντιο", αλλά ως άνθρωπος με ιδεολογία και άποψη (με ό,τι σημαίνει αυτό) μπορούσε να καταπιαστεί με οτιδήποτε και να του δώσει μια χροιά που οι άλλοι δύο δεν είχαμε σκεφτεί ως τότε. Έτσι, ήταν αυτός που πρώτος επιχείρησε να βάλει ένα γενικό σκεπτικό πίσω από την εκπομπή, αναφέροντας χαρακτηριστικά τη φράση "όπως λέει και ο Χανς Μάγκνους Ετσενμπέργκερ", και ήταν ο πρώτος που κατάλαβε ότι μάλλον πολύ σοβαρά το είχαμε πάρει και επιχείρησε να απομυθοποιήσει την όλη φάση, κατεβάζοντας στη διάρκεια μιας βόλτας με τα πόδια από τον Αρμενιστή στο Να (με απαρχές Πανσελήνου καθώς νύχτωνε), την ιδέα να κάνουμε μια εκπομπή όπου θα παρωδούσαμε τους εαυτούς μας.

Αμ' έπος, αμ' έργον - διαλέξαμε την πιο κεφάτη soul που μπορούσαμε να βρούμε, μαζί με ανάλογα ελληνικά, βάλαμε διάφορους φίλους να παραστήσουν τους ανταποκριτές από το εξωτερικό, κάναμε "γκάλοπ" στο δρόμο, στο στούντιο και στις παραλίες, ετοιμάσαμε κείμενα που πέρναγαν γενεές δεκατέσσερις τη ραδιοφωνία ως εφεύρεση και τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς ως είδος (κάπου χώσαμε και έναν Χανς Μάγκνους Ετσενμπέργκερ να βρίσκεται) και κάναμε την πιο κεφάτη και χαβαλέδικη εκπομπή που θα μπορούσαμε να κάνουμε - με "συνεντεύξεις" από ακροατές μας στη Γαλλία, την Αμερική, την Αγγλία, τη Ρουμανία, την Ιταλία και την Ολλανδία. Μόνο από την Ικαρία δεν τσίμπησε κανείς να πάρει κάνα τηλέφωνο - κι αυτό ήταν το μεγάλο μας παράπονο από την αρχή.

Μηδένα προ του τέλους μακάριζε. Καθώς τέλειωνε πια ο Αύγουστος και μετά από μια τάχα μου δήθεν "παρεξήγηση" με μερικούς ιθύνοντες που έδωσαν την ώρα μας σε άλλους (όχι θα μας άφηναν...), ο Νίκος είχε πάει πια στην εξεταστική του στη Θεσσαλονίκη, και οι δύο εναπομείναντες πρωτεργάτες κάναμε μία αποχαιρετιστήρια εκπομπή μεγαλύτερης διάρκειας με ό,τι τραγουδάκι δεν είχαμε προλάβει να παίξουμε από το λιγοστό μας ρεπερτόριο. Κάποια στιγμή γκρινιάξαμε για το χάλι που εμφάνιζε η Λαγκάδα μετά το χτίσιμο με τσιμεντόλιθους κάποιων πάγκων για το πανηγύρι: η εικόνα θύμιζε νεκροταφείο με τόσες τσιμεντόπλακες δίπλα στο εκκλησάκι. Λίγο μετά χτύπησε το τηλέφωνο - για πρώτη φορά δεν ήταν κάποιος που ήθελε να κάνει αφιέρωση, αλλά ήταν κάποια που ήθελε να σχολιάσει: "ναι, έχετε δίκιο, είναι χάλια, και έχουν κάνει το ίδιο και στον Άγιο Ισίδωρο στο Πέζι".

Ένα ξέσπασμα χαράς ακολούθησε στο στούντιο. Ναι, υπήρχε κάποιος που ά κ ο υ γ ε, κάποιος που επικοινωνούσε μαζί μας. Κάποια, για να ακριβολογούμε, που φυσικά τη βγάλαμε επιτόπου στον αέρα και που στο τέλος ζήτησε το Manish boy του Muddy Waters (σουξέ την εποχή εκείνη από μια διαφήμιση). Δεν το είχαμε πρόχειρο διότι το είχαμε παίξει σε άλλη εκπομπή, όμως η χαρά μας ήταν τέτοια που δε μασήσαμε καθόλου: εγώ ανέλαβα τα μικρόφωνα και τα τηλέφωνα και την κονσόλα και τα πικάπ και όλα για όσο χρόνο χρειάστηκε ο Χρήστος να φτάσει τρέχοντας στο σπίτι του, να βουτήξει από τη φρουτιέρα πάνω στο ψυγείο την αντίστοιχη κασέτα, να βρει το τραγούδι και να το παίξουμε προς τιμήν της εκλεκτής ακροάτριας.

Ευτυχείς, δικαιωμένοι και γεμάτοι ελπίδα αφήσαμε το στούντιο και την Ικαρία για να πάει ο καθένας στην εξεταστική του, και δώσαμε ραντεβού μεταξύ μας στα μικρόφωνα και με το "πολυπληθές" κοινό μας στα ραδιόφωνα. Δεν προλάβαμε όμως - ταλαιπωρημένος από τις διενέξεις μεταξύ ιθυνόντων, "εθελοντών", τοπικής αυτοδιοίκησης και μικροκομματισμού και χτυπημένος από τη χειμωνιάτικη ερήμωση, ο ΙΚΑΡΙΑ FM εξεμέτρησε το ζην λίγους μήνες αργότερα.

Το 1991 κάποιοι από τους παλιούς πρωταγωνιστές της ιστορίας αυτής έστησαν έναν ιδιωτικό σταθμό που λεγόταν "Ικαριακή Ραδιοφωνία" σε λιγότερο εθελοντική βάση. Δεν μας φώναξαν να συμμετάσχουμε ως παραγωγοί - μάλλον δεν ταίριαζαν τα χνώτα μας και πάρα πολύ. Μια φορά με φώναξε κάποιος να μιλήσω ως ειδήμων για κάποιο θέμα (στο οποίο μόνο ειδικός δεν ήμουν). Έγραψα και κείμενα, έβαλα και μουσική - είχε πλάκα, αλλά δεν ήταν το ίδιο. Λίγο καιρό αργότερα και αυτός ο σταθμός έκλεισε.

Φέτος πήρε το αυτί μου ότι έχει ανοίξει ένας άλλος σταθμός στον Άγιο. Ωστόσο όλο το καλοκαίρι δεν άνοιξα ραδιόφωνο ούτε μια φορά. Δεν πρέπει να είμαι ο μόνος - το μακρινό '89 άκουγες το ράδιο να παίζει από κάθε παράθυρο, σήμερα δεν το ακούς σχεδόν πουθενά. Οι καιροί έχουν αλλάξει πλέον.

Κι εμείς, βέβαια, ούτε λόγος να γίνεται.


Σ.Σ. Πάντως ακόμα αναρωτιέμαι ποια να ήταν η ακροάτρια που μας "δικαίωσε". Βρήκα πρόσφατα τις κασέτες στις οποίες ηχογραφούσα τις εκπομπές μας. Τις έχω όλες εκτός από μία, αυτήν της "χαβαλέδικης" εκπομπής που χάθηκε (δανεική και αγύριστη) αμέσως σχεδόν. Έχω όμως ακόμα τις ντεμέκ "συνεντεύξεις" με τους ανταποκριτές, και το αυτοσχέδιο "γκάλοπ".

Πρόσεξα ότι συνήθως την εκπομπή μας ακολουθούσε μια πιο "σοβαρή" εκπομπή που είχε τίτλο "Καλοκαίριασμα στην Ικαριά" και την επιμελείτο ένας κάπως γνωστός Καριώτης τραγουδοποιός (μακαρίτης σήμερα) , ο Περικλής Χαρβάς - ο τίτλος της προέρχεται από το ομώνυμο νεοκυματικού ύφους τραγούδι του που είχε κυκλοφορήσει το 1969 σε σαρανταπεντάρι και που ακουγόταν κάθε φορά αμέσως μόλις τέλειωνε ο "Καλοκαιρινός Άνεμος".

Πρόσεξα ακόμα ότι το ύφος των σχολίων μας ήταν κάπως περιπαθές και υπερβολικό για τα σημερινά μου γούστα, αλλά οι άνθρωποι αλλάζουν - δεν είναι τυχαίο ότι στη φωτογραφία είμαι περίπου εικοσιπέντε κιλά ελαφρύτερος από σήμερα...

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Π ρ ό τ α σ η…..

Αγαπητοί συνάδελφοι και συναδέλφισσες bloggers….:
βλέποντας κι ακούγοντας…., με μεγάλη μου λύπη κι εγώ…., κυρίως, τα εφηβάκια –μας
να τραγουδούν ‘’φτηνά’’ τραγούδια…., ως επί το πλείστον, της ερωτ’’αγάπης’’….,
και ξέροντας, ως όλοι μας, τη δύναμη που έχει το τραγούδι
στη διαμόρφωση χαρακτήρα και συμπεριφοράς…., κι όχι, μόνο, της ερωταγαπικής….,
κάτι που με ανευθυνότητα τους το ‘’επιβάλλουν’’….: δισκογραφικές εταιρείες,
ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί σταθμοί,….. λες και σε συμπαιγνία….,
τολμώ….,
αν και ξέρω πως…., και, μ’ αυτό…., θα ενοχληθούν’’ μερικοί και μερικές bloggers….,
να σας κάνω μια ‘’ανάλογη’’ πρόταση….!

Έχοντας…., ήδη….. και με ‘’ανάλογη’’ πρόταση…., προσφέρει
1095 τραγούδια και ‘’τραγούδια’’ –μου….,
και, σχετικής θεματολογίας μέσα απ’ το μπλογκ μου….: URL : www.alexandros-zivas.gr....,
κάτι σαν ‘’αντίπραξη’’ στη ‘’συμπαιγνία’’ των ως άνω αναφερόμενων παραγόντων….,
προτείνω…., πάντα, για τον ίδιο σκοπό….,
να δημιουργήσουμε μια ‘’Τράπεζα στίχων προσφοράς’’….,
όπου Έλληνες στιχουργοί και ποιητές να τους προσφέρουν…., αφιλοκερδώς κι αυτοί….,
είτε για επιτραπέζια ημερολόγια προσφοράς….. είτε για τη δημιουργία μουσικών CD’s….!

Ίσως….. να φανεί αφελής και ουτοπική η πρότασή μου….,
ή κι εγώ….. αφελής…. κι ονειροπόλος ουτοπιστής….,
αλλά….. ας σκεφτούμε τη δύναμη που μας προσφέρει η ‘’Μπλογκόσφαιρα’’….,
που….. από ‘’βαβελική’’ Κατάρα…., ως ‘’μερικοί’’ ‘’μοιροπλάστες’’ –μας τη θέλουν….,
μπορούμε…., και, με ‘’τέτοια’’ : ‘’τρελά’’ της ‘’τρελής’’ λογικής…., ή και λογικής ‘’τρέλας’’….,
να την κάνουμε Ευλογία….!

Έτσι…., καθώς πιστεύω πως….,
ως παλαιότεροί μου bloggers…., που, μόλις, 3 μηνών blogger εγώ….,
είστε οργανωμένοι, και, για ‘’τέτοια’’ : ‘’τρελά’’….,
ελπίζω…., κι εάν, βέβαια, βρίσκετε ενδιαφέρουσα κι εφικτή την πρότασή μου αυτή….,
να συναποφασίσετε…., πάντα, για ‘’τέτοιον’’ σκοπό….,
για τα περί μιας ‘’Τράπεζας στίχων προσφοράς’’….!

Και…., εάν…., πάλι και γι’ αυτό, τότε….,
σαφώς, κι αφού το συναποφασίσετε…., είτε για ‘’επιτραπέζιο ημερολόγιο’’ είτε για CD….,
τολμήσετε να ανοίξετε και τραπεζικό λογαριασμό….,
σας υπόσχομαι πως…., ως πρώτη προσφορά χρημάτων από πλευράς μου….,
θα συνεισφέρω στην ευλογητή προσπάθειά –σας, –μας, 300 Ευρώ….,
που, πιθανόν, να βρεθούν και εξωμπλογκοσφαιρικοί χορηγοί….!

Μα θα χαρώ, ‘’το ίδιο’’, και, εάν κάποιοι μουσικοσυνθέτες ή κάποιες μουσικοσυνθέτριες….,
συνάδελφοι ή συναδέλφισσες μπλόγκερ….. ή μη….,
ανταποκριθούν στην ανάλογη πρότασή μου….. που υπάρχει στο μπλογκ μου….,
όπου, το ξαναλέω, προσφέρω αφιλοκερδώς και για όποιον φιλανθρωπικό σκοπό
1095 τραγούδια και ‘’τραγούδια’’ –μου…., αφ’ ενός για τη δημιουργία
3 επιτραπέζιων ημερολογίων….. για τα έτη....: 2010, 2011 και 2012….,
κι αφ’ ετέρου για τη δημιουργία ενός, ή και πλέον, CD….!

Φυσικά, το 2ο, εφόσον τυχόν μουσικοσυνθέτες/θέτριες κρίνουν κάποια άξια μελοποίησης….,
πάλι, για τον ίδιο σκοπό…., κι εγώ…., μα κι οι ανταποκριθησόμενοι/σόμενες αυτοί/αυτές….,
όπου, τότε, θα έχω…., κι εγώ κι εκεί…., συμμετοχή και με δικιά μου μουσική και στίχο….,
ενώ, αργότερα κι έτσι και γι’ αυτό, και με τραγούδια –μου σε στίχο στην αγγλική γλώσσα….!

Εάν δε σας ενοχλεί το παρόν μήνυμά μου…., μπορείτε να το διαγράψετε….,
ναι, και διόλου δεν θα με πειράξει….!
Σας ευχαριστώ πολύ….. και, προπαντός, γεια….: Αλέξανδρος Ζήβας…..

Noname είπε...

...Φθινοπωρινός άνεμος θα έλεγα με μια νότα νοσταλγίας...εξαιρετικά ρομαντική η άποψή σου για την ραδιοφωνία,όπως περιγράφεις την πρώτη σου επαφή μαζί της - σήμερα δεν είναι ωστόσο καθόλου έτσι, τίποτα δεν γίνεται για το μεράκι αλλά όλα ακολουθούν την στρατηγική του marketing, της δημοτικότητας και του χρήματος.Φύλαξε τις κασσέτες σου και τις αναμνήσεις σου ως κόρην οφθαλμού...είναι πολύτιμες.
Μετά τιμής

Β. είπε...

Το σκέφτηκα λίγο πριν τη γράψω την κακιά κουβέντα, αλλά επειδή είναι η δεύτερη φορά που συμβαίνει σε εμένα (από την ίδια πηγή) και απ' ό,τι βλέπω κοιτάζοντας γύρω γύρω σε άλλα ιστολόγια συμβαίνει συστηματικά, ίσως είναι καλύτερα να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε.

Το θέμα δεν είναι να σβήνω εγώ τα άσχετα σχόλια, το θέμα είναι κάποιος που θέλει να εκφράσει κάτι που είναι κατά τη γνώμη του ουσιαστικό, να το κάνει και με ουσιαστικό τρόπο και ΟΧΙ κάνοντας copy-paste το ίδιο κείμενο σε εκατό χιλιάδες μπλογκ, ανεξάρτητα από το τι λέγεται εκεί μέσα.

Μερικοί έχουν βάλει "ρομποτάκια" να το κάνουν αυτού, εξ' ου και η "οπτική αναγνώριση" υπό τύπον password, ελαφρώς κουραστική για τους πιθανούς σχολιαστές... Αλλά το να το κάνει κάποιος με το χέρι, πέρα από τον όγκο δουλειάς που συνεπάγεται, δεν κάνει το κείμενο λιγότερο SPAM από ό,τι είναι.

Επί της ουσίας, (αν και φοβάμαι ότι αυτοί που χρησιμοποιούν το χρόνο τους για copy-paste μάλλον δεν θα τον χρησιμοποιούν για διάβασμα, οπότε χαμένο θα πάει το σχόλιο), δεν μπορώ παρά να μνημονεύσω τη μαμά μιας φίλης μου που έλεγε για κάτι αντίστοιχα φαινόμενα (σε μικροκλίμακα βεβαια, την παλιά εποχή προ Διαδικτύου):

"Αυτός με την τρελίτσα του,
γεμίζει την κοιλίτσα του"


Άντε, και σε καλή μεριά...

(H κοιλίτσα μεταφορικώς, εννοείται...)

Idom είπε...

Αγαπητέ Ροβιθέ!

Από ότι κατάλαβα μόνοι σας τα λέγατε, μόνοι σας τα σχολιάζατε και μόνοι σας τα απολαμβάνατε (εκτός από την ακροάτρια που ανακαλύψατε αργότερα, να 'ναι καλά)...
Δεν το λέω με κακία. Συχνά συμβαίνει σε ανθρώπους που θέλουν να πούνε κάτι, να μην βρίσκουν ευήκοα ώτα. Μάλλον είναι το συχνότερο. Κατά κάποιο τρόπο συνδέεται με το περιεχόμενο τού προηγούμενου post σας.
Ίσως φταίει ότι δεν πιάσατε το κλίμα τής εποχής, ίσως ήσασταν μπροστά από την εποχή σας.
Παρακολουθώντας σχεδόν ανελλιπώς το ιστολόγιό σας, βλέπω μία σαφή τάση προς ποιότητα και (ήπια) κουλτούρα. Τέτοια λέγατε και στις εκπομπές, ε;
Τι τα θέλετε αυτά;
Η σωστή αναλογία για επιτυχημένη εκπομπή είναι 75:45:95, δηλ.
75 λεπτά μιλάμε για κώλους, 45 για σκάνδαλα (φαγοπότι) και 95 λεπτά ακούμε χοροπηδηχτή μουσική από "λίστα". Όχι τα singlακια που έχουμε στη δισκοθήκη μας.
Τέλος πάντων, επειδή έχω πείρα από αυτά, όποτε είναι δοκιμάσετε ξανά την τύχη σας, επικοινωνείστε πρώτα μαζί μου για να σας managάρω.

Idom

Ανώνυμος είπε...

Καλό το αφιέρωμα στο ραδιόφωνο και πριν θυμίσω μερικά πράγματα, από άλλη δημοσίευση στο Blog συμπληρώνω ότι η φωτογραφία με τον γάιδαρο να τον φορτώνει το βίντσι στο πλοίο είναι υπαρκτή (εγώ την έβγαλα και μάλλον υπάρχει στο πατάρι) και είναι στο λιμάνι της Σύρου, σε δρομολόγιο από ή προς Ικαρία με το «Μιαούλης», στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Στα ραδιοφωνικά τώρα:
Το Ράδιο Ικαρία στήθηκε με μηχανήματα ραδιοερασιτεχνών και μετά από προτροπή των κοινοτήτων προς αυτούς κατέθεσε χαρτιά για διαδημοτική – διακοινοτική άδεια (η μόδα της εποχής). Από κακή εκτίμηση, καμία κοινότητα δεν είχε την ευχέρεια να συμβάλλει οικονομικά στα στοιχειώδη (πχ ΔΕΗ) με αποτέλεσμα οι ραδιοερασιτέχνες να πληρώνουν από την τσέπη τους και να κινδυνεύουν να βρεθούν και απέξω, αν άλλαζε η δημοτική αρχή σε πρόσωπα ή στα μυαλά της και τα μηχανήματα να μείνουν προίκα στους δημοτικούς άρχοντες. Και κερατάς και δαρμένος δηλαδή, πληρώνεις λογαριασμούς, χάνεις μηχανήματα που αγόρασες με το υστέρημά σου, σε πετάνε και έξω.
Επίσης πολλοί εθελοντές από φυσιολογική απειρία δεν εκτίμησαν καλά τη διαθεσιμότητά τους, με αποτέλεσμα σε στιγμές έξαρσης βιοποριστικών δραστηριοτήτων (πότισμα και τάισμα ζώων, αλλά και σε άλλες στιγμές, όπως μετά από σούρωμα σε πανηγύρια) να μην πηγαίνουν για εκπομπή, συνήθως χωρίς να ενημερώνουν (κλασσική τοπική συνήθεια) και να βυσματώνουν τους προηγούμενους (όπως στη σκοπιά όταν δεν έρθει να σε αλλάξει ο άλλος). Το κορυφαίο περιστατικό του είδους ήταν ένα 12ωρο στον αέρα για τον «τυχερό» που το υπέστη.

Η Ικαριακή Ραδιοφωνία έζησε 7 χρόνια (μέχρι το Δεκέμβρη του 1998) και έκλεισε κάτω από δύο πιέσεις:
1)την μη ανανέωση σε παραγωγούς, αφού οι νέοι μόλις τελείωναν το σχολείο ή έμπαιναν σε ΑΕΙ – ΤΕΙ ή έφευγαν φαντάροι και δεν υπήρχε ρεύμα ανανέωσης με καινούργιες ιδέες.
2)οικονομικές πιέσεις, αφού μια ζημιά στις κεραίες το χειμώνα (κάθε χρόνο συνέβαινε κάτι τέτοιο από κεραυνούς, που έκαιγαν και το αλεξικέραυνο) στοίχιζε από 700 έως 800 χιλιάδες δραχμές. Τα διαφημιστικά έσοδα ήταν πολύ περιορισμένα σε μια μικρή οικονομία που η έξαρσή της ήταν για 45 μέρες το καλοκαίρι, με εποχιακά μπαράκια και πανηγύρια. Επιπλέον υπήρχε η πίεση «δώσε διαφήμιση για την ΑΝΑΤΟΛΗ (κομματικός σταθμός της Σάμου που ακούγονταν και στην Ικαρία) αλλιώς τα μέλη μας δεν θα ψωνίζουν από το μαγαζί σου». Έτσι στένεψε και ο κύκλος των τοπικών διαφημίσεων προς την Ικαριακή Ραδιοφωνία, που ήταν πλουραλιστικό ραδιόφωνο.

Β. είπε...

@ caramela: Ευχαριστώ πολύ, να είσαι καλά.

@ Idom: Δεν καταλάβατε καλά. Μας άκουγαν κάμποσοι (όπως επιβεβαίωνα αργότερα από όλους μου τους γνωστούς), και ανελλιπώς οι μαμάδες μας, βέβαια. Το πρόβλημά μας ήταν ότι εμείς θέλαμε να μας παίρνουν και τηλέφωνο και να κάνουμε διάλογο (ελπίζοντας ενδομύχως να μας λένε "μπράβο, καλά τα λέτε" και τέτοια). Βέβαια, εκείνη την προ κινητής τηλεφωνίας εποχή αυτό δεν ήταν και τεχνικά ακόμα πολύ εύκολο, χώρια που στην Ικαρία τότε σπάνιζαν και τα σταθερά τηλέφωνα ακόμα.

Σήμερα βέβαια τυχαίνει να ακούσω εκπομπές με ζωντανά τηλεφωνήματα (ειδικά σε αθλητικά ραδιόφωνα) και σκέφτομαι ότι πάλι καλά που δε μας έπαιρναν εμάς τότε...

Πάντως με τις αναλογίες που προτείνετε, μου θυμίσατε την απάντηση που είχε δώσει στο αυτοσχέδιο ψευδο-γκάλοπ μας ένας διαπρεπής άνθρωπος του ραδιοφώνου (ηχολήπτης σε μεγάλο αθηναϊκό ραδιοσταθμό για πολλά χρόνια), τον οποίο είχαμε ρωτήσει (σε μια παραλία) τη γνώμη του για την εκπομπή μας, και απάντησε:

- Ποιος καλοκαιρινός άνεμος ρε φιλαράκι, εδώ έχει κωλάρες φοβερές, δε βλέπεις τι γίνεται, να 'ουμ;

Αν νομίζετε ότι του χρειάζεται manager, να σας προτείνω ευχαρίστως, αλλά αν αντιλαμβάνομαι ορθώς τη λογική σας, μάλλον δεν έχει ανάγκη ο άνθρωπος...

Β. είπε...

@ nasos:
Ευχαριστώ πολύ για τη συμπλήρωση της εικόνας των ραδιοφωνικώ πραγμάτων της Ικαρίας της εποχή εκείνη, από έναν άνθρωπο που ήταν (και είναι) πολύ μέσα στα ραδιοφωνικά πράγματα. Να διευκρινίσω ότι οι σχετικές αναρτήσεις είναι προϊόν κάποιων προσωπικών αναμνήσεων και σίγουρα δε φιλοδοξούν να καταγράψουν αντικειμενικά το τι συνέβαινε τότε, παρά μόνο τι μας συνέβαινε και κατέστη εν τέλει "προσωπική μυθολογία".

Η εικόνα του εθελοντή που είτε λόγω ποτίσματος είτε λόγω πανηγυριού αμελεί να κάνει εκπομπή είναι τυπικά ικαριακή... Ωστόσο, αν δε με απατά η μνήμη μου, η αφορμή για το τέλος της πρώτης απόπειρας δόθηκε από προσωπικές διαφωνίες που ξεκινούσαν από το περιεχόμενο κάποιων εκπομπών και κατέληγαν στην ιστορία της Ελλάδας μετά τον εμφύλιο πόλεμο...

Ως προς την Ικαριακή Ραδιοφωνία (όπου δεν συμμετείχα προσωπικά), σαφώς ήταν πιο συγκροτημένο εγχείρημα, αλλά νομίζω ότι δεν είχε το ίδιο "άρωμα" πρωτοπορίας με το 1989 (άλλες εποχές, βέβαια). Πάντως κάποια στιγμή ίσως περιμαζέψω τις αναμνήσεις μου από το δίωρο που ήμουν "καλεσμένος" της, μπας και φτιάξω μια τρίτη ραδιοφωνική ανάρτηση.

Άμα έρτει η ώρα του - καριώτες είμαστε, βέβαια...