ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Μια ρεβυθιά στο Ηράκλειο - Λέιντεν - Λισσαβώνα - Αθήνα - πάλι Ηράκλειο - Γιάννενα


22/2/08

Κι εγώ εδώ... (Αλέξης Σεβαστάκης)

Ποικίλοι παντοπώλες συνωθούνται, με μουλωχτούς διαγκωνισμούς, στο προαύλιο της καθημερινής θέασης, όπου διαλαλούν επίκαιρες συσκευασίες. Σ' αυτό το εκκωφαντικό δημοπρατήριο απουσιάζουν τα εκποιητέα προϊόντα, αφού αναπαριστώνται με ήχους, με χρώματα και, ενίοτε, σε πρόχειρο διάκοσμο λιπόθυμων γραμμάτων ενός νεοσφηνοειδούς αλφαβήτου.

Μέσα λοιπόν στο πανδαιμόνιο των αγοραίων ντελάληδων, ο ευτυχής χαζάνθρωπος χασμάται ασυγκίνητος και ανερέθιστος, περιμένοντας μακάρια να προβάλουν οι επικεφαλής για να αναγγείλουν τον εκάστοτε νικητή. Γι' αυτόν, άλλωστε, τον ύστατο και καθαγιασμένο σκοπό λειτουργεί το δημοπρατήριο. Μόνο για νικητές, που τα άρβυλα της εξουσίας τους πατούν σπασμένους τραχήλους ηττημένων.

Κι εγώ εδώ, αχαμνός συλλαβιστής πύρινων στίχων, θαμμένων ποιήσεων της μικρής γλώσσας γης και της αγέραστης θάλασσας του Αιγαίου, κι εγώ εδώ, στο αρμυρό χαράκι του απέθαντου καραβοκύρη προπάππου, κι εγώ εδώ, με τον κόκκινον από θυμό ήλιο της ανατολής Μικρασίας, κι εγώ εδώ, συναρμολόγος φυλακτών από ναυάγια ξύλα, από πελέκια, από πανιά, από πραγματευτάδες, από διαγουμιστές, από καρπολόγους αγνώστων τόπων, κι εγώ εδώ, ανασκαλεύοντας τη στάχτη της θαλασσοσπηλιάς, όπου κόκκαλα, όστρακα, κτερίσματα και λιθοξέσματα, κι εγώ εδώ, στο κατάστρωμα των συναντήσεων και των ασπασμών, κι εγώ εδώ, εκατόγχειρας, να μαζεύω φωνές νεκρών, οιμωγές σφαγμένων, ιαχές βαρβάρων, κι εγώ εδώ, σήμερα, ανήμερα του Αγίου των ζώων Χαραλάμπους, κι εγώ εδώ, να δέομαι για τις ψυχές αυτών που γονάτισαν, που μόνο γονάτισαν, που δεν κατέρρευσαν, που δεν μούδιασε η σκέψη τους από το μόλυσμα της ήττας, να δέομαι γι' αυτούς που έρχονται εκδικητές των χαμένων ονείρων, που έρχονται από τα πέρατα του μέλλοντος, να ραίνω με χλωρά φύλλα και καχεκτικά ανθάκια Παπαδιαμάντη τους ηττημένους, τους λίγο ηττημένους, τους σε λίγο ηττημένους, κι εγώ εδώ, να αφουγκράζομαι το μακρινό ρόχθο, όντας κατεβαίνει από Τροίες και στενά, όντας αναρριπτίζει τη μνήμη αγώνων, το θάλπος αγάπης, τον έρωτα της γνώσης, το θαύμα του συνανθρώπου. Κι εγώ εδώ. Στο σύνορο.

Αλέξης Σεβαστάκης (1925-1999)
ΑΥΓΗ - 12/2/1997

Δεν υπάρχουν σχόλια: